Ostatnia aktualizacja: 05.06.2017 13:38:33

Autyzm

Definicja autyzmuPrzyczyny autyzmuObjawy autyzmuLeczenie autyzmu

Autyzm to jedno z poważniejszych, a jednocześnie również bardziej tajemniczych zaburzeń rozwojowych diagnozowanym u dzieci, które nie przekroczyły jeszcze trzeciego roku życia. Statystycznie z autyzmem mamy do czynienia w sześćdziesięciu lub siedemdziesięciu przypadkach na dziesięć tysięcy urodzeń, choroba ta dotyka przy tym częściej chłopców niż dziewczynki. Tych ostatnich jest wśród pacjentów cztery razy mniej niż chłopców, warto jednak zwrócić uwagę na to, że autyzm ma u nich na ogół cięższy przebieg. Autyzm to zaburzenie budzące lęk i niezrozumienie, w przypadku którego mity często mylone są z faktami.

Definicja autyzmu

Najbardziej klasyczna definicja autyzmu mówi o zaburzeniu rozwojowym, które charakteryzuje się występowaniem nieprawidłowości w: interakcjach społecznych i komunikacji. Typowa dla autyzmu jest również skłonność osoby zmagającej się z chorobą do zachowań charakteryzujących się pewną sztucznością oraz powtarzalnością. Autyzmu nie można wyleczyć, pacjenci i ich opiekunowie muszą liczyć się więc z tym, że choroba będzie im towarzyszyła przez całe życie. Nie oznacza to jednak, że jej przebieg i charakterystyczne cechy nie zmieniają się. Wczesne rozpoznanie choroby zwiększa szansę na zakończone sukcesem leczenie i rehabilitację, to zaś ułatwia pacjentowi funkcjonowanie w otaczającym go świecie.

Mówiąc o autyzmie warto pamiętać i o tym, że w przypadku większości pacjentów mamy do czynienia nie tylko z omawianym tu zaburzeniem rozwojowym, ale również z tak zwanymi chorobami współistniejącymi. To właśnie ich charakter i przebieg mają ogromny wpływ nie tylko na komfort życia pacjenta, ale i na postęp w jego leczeniu. W blisko siedemdziesięciu procentach przypadków chorobami współistniejącymi okazują się być schorzenia neurologiczne oraz upośledzenie umysłowe, co zadaje kłam jednemu z najbardziej rozpowszechnionych mitów dotyczących autyzmu. Wiele osób jest przekonanych o tym, że ponadprzeciętna inteligencja to znak rozpoznawczy wszystkich pacjentów z autyzmem, tymczasem okazuje się, że tylko niewielki ich odsetek ma wyższy niż przeciętny iloraz inteligencji (w takim przypadku zazwyczaj choroba ma łagodniejszy przebieg).

Dość częstym zaburzeniem towarzyszącym autyzmowi jest również epilepsja (około trzydziestu procent chorych), częste są przy tym również choroby genetyczne (około piętnastu procent chorych).

^ top

Przyczyny autyzmu

Odpowiedź na pytanie o przyczyny autyzmu może mieć kluczowe znaczenie dla działań podejmowanych w celu łagodzenia skutków tej choroby, a w pewnym momencie również jej całkowitej eliminacji. Powinniśmy jednak zdawać sobie sprawę z tego, że nie jest ona prosta. Jak do tej pory naukowcom nie udało się wskazać na jeden czynnik, który sugerowałby zagrożenie autyzmem, wykluczono jednak między innymi tezę o psychicznym podłożu choroby, a także związki pomiędzy autyzmem a szczepieniami.

Lekarze dostrzegają jednak między innymi zależność pomiędzy autyzmem, a określonymi zaburzeniami, do których dochodziło w życiu płodowym oraz w czasie porodu. Dzieci, u których zdiagnozowano autyzm często mają przy tym starszych rodziców. Coraz częściej zwraca się również uwagę na czynnik genetyczny, a także na tak zwany czynnik neurologiczny (pewne nieprawidłowości w budowie struktur mózgu). Nadal mówimy jednak o czynnikach, które nie występują u wszystkich pacjentach z autyzmem, a jedynie u znaczących ich grup.

^ top

Objawy autyzmu

Zarówno lekarze zajmujący się autyzmem, jak i rodzice dzieci, u których zdiagnozowano te schorzenie zgadzają się z tym, że autyzm powinien być rozpoznany możliwie jak najszybciej, wtedy bowiem leczenie i rehabilitacja przynoszą najlepsze rezultaty. Niestety, zadanie nie należy do najłatwiejszych, każdy przypadek autyzmu ma bowiem swoje cechy indywidualne, nie ma też dwojga dzieci, u których występowałyby identyczne objawy. Co ważne, objawy autyzmu nie muszą uwidocznić się natychmiast po narodzinach dziecka. U wielu pacjentów autyzm diagnozowany jest dopiero pomiędzy drugim i trzecim rokiem życia może być zaś to, że w takim przypadku choroba ma zazwyczaj znacznie łagodniejszą postać.

Lekarz, który stara się zdiagnozować autyzm u dziecka zwraca uwagę nie tylko na interakcje społeczne, ale również na zachowania i zainteresowania oraz sposób, w jaki mały pacjent komunikuje się z otoczeniem. W kontekście zachowań społecznych alarmujące może być między innymi: ograniczanie kontaktu wzrokowego, brak typowych dla małych dzieci zdolności naśladowania innych osób, rzadkie uśmiechanie się, uboga mimika twarzy, a także brak ochoty na nawiązywanie relacji z innymi osobami i skłonność do przebywania w samotności. Diagnozując autyzm nie wolno zapominać również o zagadnieniach dotyczących komunikacji z otoczeniem. W tym przypadku niepokój mogą wzbudzać: braki prób nawiązywania kontaktu z obcymi (dziecko nie śmieje się, nie chce sprawdzić, kto właśnie wszedł do pokoju, nie reaguje lub reaguje niechęcią na próby zwrócenia na siebie jego uwagi), uboga ekspresja i zaburzenia rozwoju mowy. Rodziców mogą zaalarmować również nietypowe zabawy malucha, oryginalne sposoby wykorzystywania przedmiotów (nawet, jeżeli dziecku pokazuje się, jak można się nimi bawić), przesadne przywiązanie do pewnych przedmiotów oraz brak reakcji na ból lub zmianę temperatury.

^ top

Leczenie autyzmu

Rodzice dzieci autystycznych już podczas pierwszych rozmów z lekarzami dowiadują się, że na chwilę obecną nie mamy możliwości całkowitego wyleczenia autyzmu. Nie oznacza to jednak, że mali pacjenci i ich rodzice są pozostawieni samym sobie. W tym samym momencie, w którym zostaje zdiagnozowany autyzm powinien być uruchamiany indywidualny program terapeutyczny i edukacyjny, współczesna medycyna i psychologia potrafią bowiem przyspieszyć proces socjalizacji małego pacjenta i są w stanie pomóc mu w opanowaniu określonych zachowań, które byłyby akceptowalne przez otoczenie, które do tej pory nie miało do czynienia z autyzmem. Powszechnie stosowane jest również leczenie objawowe, nie możemy bowiem zapominać o tym, że pewne typy zachowań typowe dla dzieci z autyzmem mogą mieć wpływ na ich kondycję psychiczną i zdrowie fizyczne. Dzieje się tak między innymi wówczas, gdy mały pacjent zmaga się z hiperaktywnością lub zaburzeniami snu, leczenie objawowe jest przy tym wskazane i wówczas, gdy pacjent z autyzmem musi radzić sobie także z innymi schorzeniami (na przykład z alergiami pokarmowymi).

Od przynajmniej kilkunastu lat coraz głośniej mówi się też o środkach farmakologicznych, które mogłyby nieść pomoc osobom zmagającym się z problemem autyzmu. W tym kontekście najczęściej zwraca się uwagę na leki hamujące wydzielanie dopaminy, a także niektóre suplementy diety. Niestety, choć kolejne ośrodki naukowe systematycznie publikują informacje na temat sensacyjnych odkryć mogących pomóc osobom z autyzmem, ciągle jeszcze nie mamy do czynienia z lekami, których skuteczność byłaby niemożliwa do zakwestionowania.

O skutecznym leczeniu można mówić jednak przede wszystkim wówczas, gdy opiekunowie osób z autyzmem zapewnią im odpowiednie warunki otoczenia. Narażanie pacjentów na kontakt z bodźcami, które im przeszkadzają nie sprzyja terapii, jeżeli więc jest to możliwe – wskazane jest dostosowanie przestrzeni, w której żyje do jego nietypowych potrzeb.

^ top

 

Komentarze

Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!

Adam Dziedzic
Wiele badań potwierdza, że przyczyną autyzmu jest ołów i aluminium zawarte w pożywieniu, nie należy mylić aluminium ze szczepionek które nie mają wpływu na rozwój tej choroby. Bardzo dobre wyniki uzyskuje się podczas odpowiedniej chelatacji metali ciężkich w szczególności w autyzmie - to sprawdzona informacja. Polecam poczytać książkę dr Skoczylasa - "zneutralizuj chemię z pożywienia i odzyskaj zdrowie" - efekty są naprawdę widoczne.
6 lat temu
Odpowiedz
Potrzebujesz włączonego javascript, aby móc komentować.
Strona: 1 Wszystkie
Potrzebujesz włączonego javascript, aby móc komentować.
Scroll To Top