Lęk wysokości (Akrofobia)
Akrofobia znana też jako lęk wysokości to choroba uniemożliwiająca zmagającej się z nią osobie przebywanie na dużych wysokościach w obawie przed tym, że można z nich spaść doznając poważnego uszczerbku na zdrowiu. Lęk wysokości nie pojawia się wówczas, gdy pacjent ogląda zdjęcia lub filmy albo gra w gry komputerowe i wideo, których akcja rozgrywa się na dużych wysokościach, aktywizuje się jednak w tym samym momencie, w którym pacjent znajduje się w sytuacji bezpośredniego zagrożenia.
Przyczyny lęku wysokości
Mimo postępu, jaki dokonuje się w naukach medycznych, nadal nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie o to, co sprawia, że u niektórych osób pojawia się akrofobia, niektóre zaś są wolne od tej przypadłości. Zwolennicy podejścia ewolucyjnego uważają, na przykład, że każdy z nas ma wrodzony lęk wysokości (potwierdzają to badania, w czasie których obserwuje się reakcje małych dzieci na proponowanie im raczkowania po przezroczystej powierzchni, pod którą znajduje się przepaść), z czasem jednak zdobywamy doświadczenia, które pozwalają nam skutecznie z nim walczyć. Z kolei behawioryści wychodzą z założenia, że człowiek nauczył się bać wykorzystując swoje doświadczenia wiążące się z przebywaniem na znaczących wysokościach. Poszukując przyczyn lęku wysokości niektórzy naukowcy odwołują się również do traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa udowadniając, że z problemem tym częściej borykają się osoby, które jako małe dzieci wypadły z wózka albo spadły z huśtawki niż takie, które nie mają na koncie żadnych złych doświadczeń w tym zakresie. Istnieje również grupa lekarzy, którzy wcale nie wiążą lęku wysokości z ludzką psychiką argumentując, że aktywuje się on na skutek braku równowagi zachodzącej pomiędzy tymi wrażeniami, jakich dostarcza nam ucho środkowe oraz tymi, za które odpowiada nasz wzrok. Systematycznie prowadzone są zresztą badania nad lękiem wysokości, możemy mieć więc nadzieję na to, że w najbliższej przyszłości dowiemy się czegoś więcej na temat jego przyczyn.
Objawy lęku wysokości
Tak, jak trudno jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie o to, co wywołuje lęk wysokości, tak niełatwo też wskazać na okoliczności, w których może się on ujawnić. Zdecydowana większość pacjentów doświadcza go podczas pobytu w górach albo w trakcie wizyty na tarasie widokowych, nie brakuje jednak również osób, które zmagają się z nim za każdym razem, gdy wychodzą na balkon, a nawet wówczas, gdy wspinają się na taboret, by wymienić przepaloną żarówkę. Wśród objawów lęku wysokości dominują: duszności, poczucie niepokoju i zawroty głowy, często zdarza się jednak, że objawy są znacznie bardziej niepokojące. Wielu pacjentów uskarża się na drżenie kończyn i przyspieszenie akcji serca, nie brakuje zaś i takich, którzy skarżą się na to, że podczas przebywania na dużych wysokościach muszą walczyć z pokusą oddania skoku, o której wiedzą przecież, że jest niebezpieczna i stanowi dla nich poważne zagrożenie.
Jak walczyć z lękiem wysokości?
Choć wielu pacjentom trudno w to uwierzyć, skuteczna walka z lękiem wysokości jest możliwa. Jeżeli nie przybrał on jeszcze skrajnych form, możemy podejmować ją samodzielnie, jeżeli zaś dostrzegamy, że nasze wysiłki nie przynoszą spodziewanych rezultatów, powinniśmy skontaktować się z psychologiem, który podpowie nam, jak eliminować niepokojący nas problem.
W pierwszej kolejności musimy uświadomić sobie, że próba bagatelizowania lęku wysokości nie przyczyni się do tego, że problem zniknie. O niepokoju, jaki towarzyszy nam na dużych wysokościach powinniśmy przy tym rozmawiać zarówno z najbliższymi członkami rodziny, jak i z lekarzem. Być może właśnie w trakcie jednej z takich rozmów poznamy jego źródło, gdy zaś to nastąpi – łatwiej będzie nam się z nim uporać.
Musimy uświadomić sobie również, że leczenie lęku wysokości jest procesem długotrwałym, w czasie którego najlepiej sprawdza się tak zwana metoda małych kroków. Polega ona na konsekwentnym pokonywaniu kolejnych barier, jakie stawia przed nami lęk wysokości i zakłada nie tylko próbę zwalczania lęku w momencie jego pojawienia się (pomaga w tym między innymi trzymanie się balustrady podczas pobytu na balkonie oraz obecność osoby, której ufamy na dużych wysokościach), ale również przełamywanie lęku dzięki ćwiczeniom zakładającym systematyczne oswajanie się z wysokością (tu pomocne może być między innymi wchodzenie na drabinki gimnastyczne).
Gdy inicjowane przez nas działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, powinniśmy poważnie zastanowić się nad tym, czy nie złożyć wizyty w gabinecie psychologa. W największych polskich miastach bez trudu znajdziemy specjalistów zajmujących się profesjonalną terapią fobii, którzy nie tylko podpowiedzą nam, w jaki sposób dotrzeć do źródła problemu, ale również – jak z nim skutecznie walczyć.
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!
tez mam lek wysokosci
wychowalam sie na dachach i drzewach, nigdy nie spadlam, ale jakos nabawilam sie leku wysokosci,
umiem sobie z nim radzic,
u mnie to zalamanie konta widzenia, wystarczy, ze unosze glowe odrobine wyzej, i zawroty i dusznosci znikaja, palpitacje serca tez, ulamki sekund na sprawdzenie drogi, glowa do gory i powrot do marszu w gorach w Norwegii
a
To niesamowite ale nabawilem sie leku wysokosci idac ze Swinicy w kierunku Kozich Wierchow. Kolega idacy przede mna naciagal swoim ciezarem segment lancucha i jak go puscil to segment po mojej stronie zrobil sie przez ulamek sekundy luzny. Przez ulamek sekundy mialem wrazenie ze sie urwal. A on tylko sie przesunal w stalowej przelotce w scianie. Palce mi sie tak wtedy zacisnely na lancuchu ze trudno mi bylo sie puscic. Przez chwile myslalem ze stres uniemozliwi mi kontynuzacje spinaczki. Przede mna byla 2 metrowaw polka skalnaa bez lancuchow a ja szedlem po niej prawie na czworakach. W koncu jak juz zchodzilem do doliny pieciu stawow bylem najszczesliwszy na swiecie. Niestety lek pozostal. I to taki jw. opisany ze ktos musi walczyc z checia skoczenia. Ja bym tego tak nie okreslil. W moim wypadku to jest dreczace wyobrazenie ze na ulamek sekundy nogi odmowia mi posluszenstwa i rzuca mnie przez barierke.
teraz mój lęk należy do "przeciętnych" i w końcu potrafię cieszyć się widokami.
Zapewne sa rozne tego typu schorzenia i jego przyczyny, u siebie ja to tak odczuwam i okreslam.