Wady i zalety in vitro z nasieniem dawcy
Zapłodnienie pozaustrojowe jest jedną z technik wspomaganego rozrodu, która dla wielu par staje się jedyną szansą na zostanie biologicznymi rodzicami. W niektórych przypadkach partner kobiety nie może zostać jednak dawcą komórek rozrodczych. Wówczas rozwiązaniem jest wykorzystanie nasienia od anonimowego dawcy.
Zapłodnienie pozaustrojowe – na czym polega?
Zapłodnienie pozaustrojowe, czyli in vitro, określane w skrócie IVF, jest metodą leczenia niepłodności, polegającą na połączeniu komórki jajowej z plemnikiem w warunkach laboratoryjnych, a więc poza organizmem kobiety. Do zapłodnienia komórki jajowej wykorzystuje się nasienie pobrane od partnera przyszłej matki bądź od anonimowego dawcy z tzw. banku nasienia. Lekarz z kliniki leczenia niepłodności dokonuje wyboru dawcy nasienia w oparciu o zgodność fenotypową (cechy fizyczne) między anonimowym dawcą a biorcą. Celem takiego postępowania jest wybór mężczyzny, który m.in. pod względem wyglądu fizycznego przypomina partnera przyszłej matki. Cechy, które uwzględnia się przy wyborze dawcy, to najczęściej: grupa krwi, kolor oczu, kolor włosów oraz wzrost. Nasienie otrzymane z banku, przed zabiegiem zapłodnienia pozaustrojowego zostaje rozmrożone, a następnie wykorzystane w przebiegu procedury in vitro.
Wskazania do zapłodnienia pozaustrojowego z nasieniem dawcy
Podstawowym wskazaniem do przeprowadzenia techniki in vitro z wykorzystaniem nasienia dawcy są obniżone parametry nasienia niezależnie od przyczyny. Zdarzają się jednak sytuacje, że parametry nasienia partnera przyszłej matki zbyt mocno odbiegają od normy i plemniki nie mają możliwości na dotarcie do komórki jajowej w celu jej zapłodnienia. Wśród wskazań do zabiegu zapłodnienia pozaustrojowego z nasieniem dawcy wyróżnia się: azoospermie, czyli zbyt małą liczbę plemników, dziedziczne choroby genetyczne ze strony mężczyzny, nosicielstwo wirusa HIV.
Badania kwalifikujące do zostania dawcą nasienia
Potencjalny dawca nasienia jest poddawany szeregowi badań kwalifikujących. Najczęściej dawcą zostaje mężczyzna w przedziale wiekowym 18-40 lat. Każdy mężczyzna przechodzi badania wykluczające nosicielstwo chorób o podłożu genetycznym oraz chorób wirusowych (np. HIV, wirusowe zapalenie wątroby), a także badania w kierunku chlamydii. Sprawdzana jest również grupa krwi przyszłego dawcy oraz kariotyp (całkowity zestaw chromosomów organizmu). Mężczyzna poddawany jest kwalifikacji psychologicznej i badaniom potwierdzającym brak wszelkich zaburzeń psychicznych. Niewątpliwą zaletą zapłodnienia pozaustrojowego z nasieniem dawcy jest szansa, że partnerzy, którzy w sposób naturalny nie mogą założyć rodziny, zostaną rodzicami. Dawcą może zostać jedynie zupełnie zdrowy mężczyzna, który posiada nasienie o wysokiej jakości, czyli o wzorcowych parametrach (ruchliwość plemników, ich żywotność, morfologia).
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!