Leczenie złamania kości ramiennej
Złamania kości ramienia dzieli się na: złamania nasady dalszej, bliższej oraz trzonu. Do pęknięcia kości może dojść w każdym wieku, najczęściej na skutek silnego upadku na rękę lub wypadku komunikacyjnego. Złamanie, w większości przypadków, prowadzi do uszkodzeń tkanek miękkich, które nieleczone mogą spowodować zanikanie funkcji kończyny. Główne metody terapii uszkodzeń kości ramiennej w wyniku złamania to leczenie zachowawcze lub operacyjne.
Leczenie zachowawcze złamania kości ramiennej
W leczeniu zachowawczym złamań kości stosuje się opatrunki gipsowe, gipsy, szyny czynnościowe oraz specjalne stabilizatory, które można dostać w każdym sklepie ortopedycznym. Na sprzęt rehabilitacyjny można dostać dofinansowanie z Narodowego Funduszu Zdrowia. Należy wypełnić odpowiedni wniosek i udać się z nim do lekarza. Oddziały NFZ mają swoją placówkę w każdym polskim województwie. Sposób postępowania po urazie zależy od wielkości przemieszczeń, czyli odłamów kości, które przesuwają się w różnym kierunku. Gdy dochodzi do np. załamania szyjki chirurgicznej (czyli złamania nasady bliższej), wtedy zazwyczaj wystarczy unieruchomienie kończyny w temblaku lub specjalnej ortezie, którą zakłada się na rękę oraz klatkę piersiową
Leczenie operacyjne
Złamanie z dużym przemieszczeniem, w większości przypadków, leczone jest operacyjnie. Bezwzględnym wskazaniem do operacji kości ramiennej jest złamanie otwarte lub patologiczne, gdy złamaniu ulega kość osłabiona przez chorobę, np. osteoporozę. Zabieg chirurgiczny jest także wskazany, kiedy doszło do urazów wielonarządowych, złamania nie da się nastawić zachowawczo albo jest powikłane uszkodzeniem nerwów i naczyń. Operacja polega na stabilizacji złamanej kości stalowymi drutami, śrubami, gwoździem śródszpikowym lub zespoleniami płytkowymi.
Rehabilitacja po złamaniu
Rehabilitacja po złamaniu kości ramiennej trwa zwykle około 6 miesięcy. W początkowej fazie rekonwalescencji stosuje się lekkie ćwiczenia bierne w możliwie wszystkich kierunkach, ale w taki sposób, by nie przeciążać ramienia. W rehabilitacji stosuje się także ćwiczenia mięśni miednicy, odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz łopatki. Terapia może być wspomagana krioterapią miejscową, czyli leczeniem zimnem, zabiegami polem magnetycznym lub laseroterapią. Powyżej 6. tygodnia rekonwalescencji stosuje się masaże tkanek głębokich oraz bardziej intensywne ćwiczenia, np. metodą PNF. Wykorzystuje ona wzorce ruchowe, jakie człowiek automatycznie wykonuje w czasie całego życia. Pobudzenie ich daje sygnał do mózgu, który uruchamia mechanizm odtwarzania i zwiększa efektywność motorycznej kontroli poszczególnych elementów ciała.
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!