Choroba Meniera
Idiopatyczny wodniak błędnika znany też w medycynie jako choroba Meniera to stosunkowo rzadkie schorzenie laryngologiczne. Statystyki podają, że zmaga się z nim jedna na dwa tysiące osób. choroba Meniera może prowadzić do znaczącej utraty słuchu, a choć jej leczenie nie jest proste, współczesna medycyna może już skutecznie pomagać osobom zmagającym się z tym schorzeniem.
Przyczyny
U osób, u których zdiagnozowano chorobę Méniera dochodzi do istotnego zaburzenia równowagi płynów znajdujących się w uchu wewnętrznym. Galaretowaty płyn, który wypełnia struktury wodniste błędnika – śródchłonka – zwiększa swoje ciśnienie, w rezultacie więc mamy do czynienia ze znacznym zwiększeniem przestrzeni endolimfatycznych w uchu środkowym. Niestety, mimo wnikliwych badań naukowych, nadal nie wiemy, co wywołuje niekorzystne zmiany. Lekarze najczęściej wspominają o: zaburzeniach w mikrokrążeniu (często mających swoje źródła w schorzeniach autoimmunologicznych), podwyższonym poziomie hormonu odpowiedzialnego za zatrzymywanie wody w organizmie (ADH), niedrożności samego przewodu endolimfatycznego oraz o infekcjach, które mają niekorzystny wpływ na stan błędnika (tu wymieniana jest przede wszystkim borelioza). W żadnym przypadku nie mamy jednak pewności, że jest to rzeczywista przyczyna problemów ze zdrowiem.
Objawy
Pacjenci, u których podejrzewa się chorobę Méniera zazwyczaj zgłaszają się do laryngologa skarżąc się na zawroty głowy. Temu najbardziej typowemu objawowi towarzyszą również szumy uszne i postępujące upośledzenie słuchu. Niestety, objawy choroby sprawiające, że stosunkowo łatwo ją zidentyfikować nie pojawiają się zawsze w tym samym czasie. Bywa, że pacjent przez długi czas obserwuje wyłącznie utratę słuchu albo problemy z równowagą, a kolejny objaw schorzenia pojawia się nawet po kilku latach. Zdecydowana większość chorych wspomina, że o niekorzystnych zmianach informował ich szum w uchu i uczucie pełności, które nie ustępowało nawet po starannej pielęgnacji i przestrzeganiu zasad higieny ucha. Dopiero po pewnym czasie musieli zmagać się z nieprzyjemnym uczuciem wirowania oraz z kłopotami z utrzymaniem właściwej postawy ciała. Samym zawrotom głowy mogą towarzyszyć nudności i uczucie ogólnego osłabienia organizmu, niemal nigdy nie mamy jednak do czynienia z utratą przytomności pacjenta.
Specyfika choroby Méniera wyraża się i w tym, że najbardziej dotkliwy jest jej pierwszy atak. Zawroty głowy mogą trwać nawet przez kilka godzin, aby ustąpić nawet bez ingerencji ze strony lekarza. W przerwach pomiędzy kolejnymi atakami pacjenci obserwują u siebie okresy mniejszych i większych problemów ze słuchem, w pewnym momencie jednak niedosłuch zaczyna mieć trwały charakter.
Diagnostyka
Przystąpienie do leczenia choroby Méniere'a jest możliwe przede wszystkim wówczas, gdy wykluczy się występowanie innych chorób mogących charakteryzować się zawrotami głowy i postępującą utratą słuchu. Przyjmuje się również, że leczenie można rozpocząć dopiero wówczas, gdy pacjent zmagał się z przynajmniej dwoma atakami choroby. Samo schorzenie najczęściej ujawnia się pomiędzy trzydziestym i pięćdziesiątym rokiem życia jednakowo często występując tak u kobiet, jak i u mężczyzn. Jego diagnoza jest prostsza i wówczas, gdy pacjent nie zmagał się wcześniej z zapaleniami uszu i urazami w obrębie kręgosłupa szyjnego, jego trąbka słuchowa jest drożna, a zastrzeżeń nie budzi również stan błony bębenkowej.
Leczenie
Leczenie choroby Méniera przebiega kilkufazowo, lekarz koncentruje się bowiem nie tylko na łagodzeniu dolegliwości towarzyszących pacjentowi w przypadku ataku choroby, ale również na podejmowaniu środków zaradczych zapobiegających kolejnym atakom. Medycyna koncentruje się również na cofaniu niekorzystnych zmian, jakie choroba wywołała w błędniku. W czasie samego ataku pacjentom zaleca się odpoczynek, gdy zaś zawroty głowy są szczególnie silne podaje im się również leki przeciwwymiotne i uspokajające, Chory, który chce ocalić słuch musi również zastanowić się nad zmianą dotychczasowego trybu życia. Lekarze zalecają mu między innymi: unikanie sytuacji generujących stres, zmniejszenie liczby filiżanek kawy i zmianę diety na bogatą w białko i znacznie uboższą w sól niż miało to miejsce dotychczas. W leczeniu choroby Méniera pomagają również zdobycze współczesnej farmakologii. Pacjent otrzymuje więc leki odwadniające, leki rozszerzające naczynia, a wówczas, gdy podejrzewa się autoimmunologiczną przyczynę choroby – kortykosterydy regulujące przemiany białek, węglowodanów oraz tłuszczów. Zmiana diety i leczenie farmakologiczne przynoszą spodziewane rezultaty u zdecydowanej większości pacjentów. Tam, gdzie tego typu działania okazują się niewystarczające z pomocą może przyjść jednak również leczenie chirurgiczne.
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!
U mnie chorobę meniera dopiero podejrzewaja , czasami mam zawoty glowy . niedosłuch lewego ucha dodam ze często mnie to ucho boli ,ale jak mam stać gdzie kolwiek dłuzej na nogach to wtedy moje ciało tak jakby chciało lecieć do przodu lub w bok. Biorę betaserc i nic poprawy załamka
pozdrawiam 