Choroba Hashimoto
Choroba Hashimoto jest chorobą autoimmunologiczną, w której dochodzi do niedoczynności tarczycy. Jej przebieg jest przewlekły i powolny, ale kończy się trwałym uszkodzeniem funkcji tarczycy. Do tej pory nie odkryto skutecznego przyczynowego leczenia tej choroby.
Występowanie i początki choroby Hashimoto
Choroba Hashimoto jest najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy. Występuje ok. 10 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. W 50% przypadków zachorowania występują rodzinnie. Przeciwciała przeciwtarczycowe mogą występować u członków rodziny nawet, gdy nie ma klinicznych symptomów choroby. Szczyt zachorowań przypada na 4-6 dekadę życia.
Początek choroby jest zwykle bezobjawowy. Niekiedy obserwuje się tylko subtelne obniżenie stężenia hormonów tarczycowych. Jednak taki stan pogarsza gospodarkę lipidową w organizmie i przyspiesza rozwój miażdżycy oraz wywołuje ataki choroby niedokrwiennej serca. Może mieć również wpływ na stan psychiczny pacjenta skutkując obniżeniem nastroju lub depresją. Bardzo rzadko spotyka się zaostrzenia z towarzyszącym stanem zapalnym i tkliwością tarczycy spowodowane gwałtowną destrukcją komórek tego gruczołu. Towarzyszą mu objawy nadczynności, które ustępują samoistnie i rozwija się objawowa niedoczynność tarczycy.
Objawy choroby Hashimoto
Objawy niedoczynności tarczycy nie zależą od czynnika wywołującego chorobę. Do najczęstszych należą wzrost masy ciała i obrzęki podskórne związane z nadmiernym gromadzeniem wody w tkance łącznej, osłabienie, senność, uczucie chłodu, suchość skóry i łamliwość włosów, spowolnienie metabolizmu i zaparcia. W skrajnych przypadkach dochodzi do śpiączki hipometabolicznej i obrzęku śluzowatego. U pacjenta stwierdza się znaczne obniżenie temperatury ciała ( <30°C ), spowolnienie akcji serca, obniżenie ciśnienia krwi, niedotlenienie organizmu, hipoglikemię, zaburzenia świadomości i śpiączkę. Jest to stan zagrażający życiu.
W chorobie Hashimoto, oprócz klinicznych objawów niedoczynności tarczycy i obniżenia stężenia hormonów TSH, F3 i F4 w osoczu, stwierdza się występowanie przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO) i tyreoglobulinie (anty-Tg). W gruczole widoczne są nacieki limfocytów, które niszczą komórki pęcherzykowe tarczycy. Wyróżnia się dwie postacie tej choroby: zanikowa (objętość tarczycy jest prawidłowa) lub z wolem (gruczoł jest powiększony i bardziej twardy). Przy ustalaniu rozpoznania wykonuje się badanie USG i biopsję.
Leczenie choroby Hashimoto
Leczenie choroby Hashimoto trwa przez całe życie i polega na uzupełnianiu hormonów tarczycy. Dawkę leków ustala się indywidualnie dla każdego pacjenta. Rozpoczyna się od podawania małych dawek hormonów, gdyż organizm przyzwyczajony do ich niedoboru może zareagować gwałtownie prezentując objawy zaburzenia czynności serca i zaostrzenia choroby niedokrwiennej. Dawkę hormonów ustala się na takim poziomie, aby stężenie hormonów tarczycowych w surowicy krwi mieściło się w granicach normy. Podczas wdrażania leczenia w świeżo zdiagnozowanej niedoczynności proces ten może trwać nawet przez trzy miesiące.
Prawidłowe poziomy markerów tarczycowych w badaniach biochemicznych:
- TSH (hormon tyreotropowy) – 0,4-4,0 mIU/l
- FT3 (trijodotyronina wolna) – 2,25-6 pmol/l (1,5-4 ng/l)
- FT4 (tyroksyna wolna) – 10-25 pmol/l (8-20 ng/l)
- Przeciwciała przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO) – <50-100 IU/ml (zależnie od metody)
Więcej informacji o chorobie Hashimoto znajdziesz na stronie: www.choroba-hashimoto.pl
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!